"เดอะสโตน พระแท้ คนเก๊ (2025) (https://www.al-raddadi.com/guestpost/%e0%b8%a0%e0%b8%b2%e0%b8%9e%e0%b8%a2%e0%b8%99%e0%b8%95%e0%b8%a3%e0%b9%8c-%e0%b8%a5%e0%b8%b0%e0%b8%84%e0%b8%a3-%e0%b8%8b%e0%b8%b5%e0%b8%a3%e0%b8%b5%e0%b9%88%e0%b8%a2%e0%b9%8c/)" พาผู้ชมดำดิ่งสู่โลกของวงการพระเครื่องในมุมมองที่ไม่เคยถูกนำเสนอมาก่อน เป็นเรื่องน่าทึ่งที่การขายความเชื่อและศรัทธาผ่านวัตถุสามารถสร้างมูลค่ามหาศาลได้ แม้จะไม่มีหลักฐานยืนยันถึงพลานุภาพที่แท้จริง ภาพยนตร์สะท้อนแง่มุมนี้ได้อย่างน่าสนใจและชวนให้คิด
เรื่องราวถูกออกแบบให้ผู้ชมอยู่ข้างตัวละครเอก โดยที่ไม่สามารถคาดเดาหรือไว้วางใจตัวละครอื่นได้เลย ทุกตัวละครถูกวาดให้มีความเป็นสีเทา มีมิติที่หลากหลายและซับซ้อน ทั้งในแง่ของภูมิหลังในอดีตที่ส่งผลต่อการกระทำในปัจจุบัน สถานการณ์ต่างๆ ค่อยๆ ทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับการเดินเข้าไปในพื้นที่อันตรายแล้วถูกซัดด้วยเหตุการณ์ไม่คาดฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ภาพยนตร์สร้างความรู้สึกระทึกได้ดี ผสมผสานกับความหดหู่ใจเมื่อความจริงเกี่ยวกับตัวละครถูกเปิดเผย ฉากความรุนแรงมีให้เห็นอย่างพอเหมาะ องก์แรกและองก์สองให้ความรู้สึกเหมือนหนังระทึกขวัญทั่วไป แต่องก์สามกลับพลิกโฉมไปสู่ความบ้าคลั่งแบบที่ไม่คาดคิด คล้ายกับผลงานของเควนติน ทาแรนติโน ที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและเลือด แม้จะมีฉากที่ดูเกินจริงอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วบทสรุปของเรื่องถือว่าน่าพอใจ
นอกจากนี้ ภาพยนตร์ยังสอดแทรกประเด็นความสัมพันธ์ในครอบครัวและค่านิยมดั้งเดิมเกี่ยวกับลูกหลานคนจีน แม้จะไม่ได้เน้นย้ำมากนัก แต่ก็ส่งผลต่อพัฒนาการของตัวละครอย่างลึกซึ้ง
นักแสดงทุกคนถือเป็นองค์ประกอบสำคัญที่ทำให้ภาพยนตร์สมบูรณ์แบบ การคัดเลือกนักแสดงถือว่ายอดเยี่ยม แต่ละคนสวมบทบาทได้อย่างกลมกลืน ไม่ว่าจะเป็น "เจ้านาย" ที่แม้จะไม่ต่างจากบทบาทในฉลาดเกมโกงมากนัก แต่ก็ทำได้ดี, "อ๊ะอาย" ที่พลิกบทบาทในมุมใหม่อย่างน่าประทับใจ, "พี่จ๋าย" กับตัวละครที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกทั้งเอ็นดูและหมั่นไส้ไปพร้อมกัน และ "พี่ฮิวโก้" กับตัวละครที่คาดเดายาก ดูเหมือนอันตรายแต่แฝงความเศร้าไว้ในดวงตา รวมถึง "อาตู่" ที่แสดงบารมีน่าเกรงขามได้อย่างสมบูรณ์แบบ
สรุปแล้ว "เดอะสโตน" เป็นผลงานที่น่าชื่นชมของ Pae Arak, บี วุฒิพงษ์ และทีมงานทั้งหมด ที่สามารถสร้างสรรค์ภาพยนตร์คุณภาพที่ทั้งให้ความบันเทิงและชวนคิดได้อย่างลงตัว