การที่เราเจอกันเป็นเพราะว่าпรรม มันไม่ใช่บังเอิญ

[fairya]

แขน ร ม นั้นจะพาคนทั้งสองมาพบกันในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง แล้วก็ถ้าหากหมดก ร ร ม ไม่อย ากจากอาจจะจำเป็นต้องจาก

สิ่งไหนที่พวกเราทำมา ไม่อย ากพบก็จำเป็นต้องเจอ ไม่อย ากจากก็จำต้องจาก นี่แหละครึ้ม ที่เรียกว่า ก ร ร ม


ด้วยเหตุนั้น การที่เราโดน ทำ จากคนอื่นๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันสำเร็จของแขน ร ม ที่เราทำมาก่อนนี้


ถึงจะเกิดเรื่องที่พิสูจน์ได้ย าก ด้วยเหตุว่าอยู่นอกเหนือวิสัยของคน ที่จะรับรู้ได้

เสมือนแร งโน้มถ่วง ที่ดึงเราไว้บนผืนโลกโดยที่เราไม่รู้สึกตัว หรืออากาศ ถึงจะมองไม่เห็นซึ่งก็มีอยู่จริง

เว รกร ร ม ก็เหมือนกัน ทุกความประพฤตินั้นมีผลลัพธ์อยู่แล้ว ถึงพวกเราจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม

เมื่อพวกเรารู้และเข้าใจดีแล้ว ไม่อย ากที่จะสร้างมือ ร ม กับเขาต่อไป ไม่อย ากให้เขามาทำร้ ายอีก

เราก็จำต้องฝึกที่จะยกโทษ ปลดปล่อยเขาออกมาจากหัวใจ เลิกสร้างกร ร ม

ส่วนตัวเขาจะสำนึกมั้ย ให้คิดซะว่า พวกเรายกโทษเราได้บุญ


ส่วนเขาก็คงจะได้รับแขน ร ม ที่เขาทำ โดยที่เราไม่มีส่วนเกี่ยวโยงใดๆกับเขา

เหมือนคำที่ว่า "บุญผู้ใดกัน..แขน ร ม มัน"

ตามหลักคำอบรมสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านพูดไว้ว่า ความบังเอิญนั้นไม่มีจริง

เพราะว่าทุกๆสิ่งทุกๆอย่างล้วนควรจะมีที่มาที่ไป นั่นเป็น ตัวมือ ร ม ที่นำพามา

แม้กระนั้นเมื่อพามาพบกันแล้ว ต่อจากนั้นเป็น เราเองจะเป็นคนกำหนด

กำหนดให้ดีก็ด้วยกันทำดี จะกำหนดให้มันแ ย่ ก็ทำร้ ายซึ่งกันและกัน ก็อยู่ที่เรา

การพบเจอกันในปัจจุบัน เป็นผลของมือ ร ม ในสมัยก่อนที่ผ่านมา

แต่ว่าชีวิตจะคืออะไร ในอนาคต เป็นผลของกร ร ม ที่เราทำในวันนี้
เรื่องบังเอิญ
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13571/