ฝึกหัดเดินลำพังถ้าหากไม่มีใครจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[dsmol19]

กำแน่นเท่าไรก็สู ญ เ สี ย มากเพียงแค่นั้น

ราวกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็หล่นออกจากมือมากแค่นั้นที่ควรจะ

ถนอมจงทราบถนอม เพราะ เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นของมีราคาที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเสียใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกหดหู่ถ้าเกิดอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแต่ว่าเมื่อร้องจนกระทั่งหนำใจแล้ว ก็จำเป็นต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกทีให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนฝูงหรือคนแ ปลกหน้าคุณจะต้องทำความเข้าใจที่จะยิ้ม ถึงแม้ในใจจะร่ำไห้ฟูมฟาย

สักเพียงใดเนื่องจากมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นชรา จึงอย่ า ไปมุ่งหวังว่าจะมีคนไหนกันแน่ดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าใครสักคนไร้คุณค่าพอเพียงให้คุณถนอม ก็จำต้องฝึกปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกหัดทิ้ง

อย่ า เลือกคบผู้ที่รูปร่างหน้าตา

ต้องทำความเข้าใจที่จะสรรเสริญคนที่ความรู้ความเข้าใจ รวมทั้งถ้าเกิดคุณมีความคิดว่าตัวเองสู้บุคคลอื่นเขามิได้อย่ า

ได้อกน้อยใจ เพราะคุณ ก็เป็นคนเดินดินเสมือนคนอื่นธรรมดา

พ่อแม่คือผู้ที่รักแล้วก็ประสงค์ดีต่อคุณเยอะที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า คิดว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่เสมอเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของบิดามารดาแต่ว่าไม่สงส ารบิดามารดาหรอ ที่มีลูกไม่ทราบโตสักที

ไม่มีอะไรดังเดิม

เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปตลอดเวลาทุกนาที อย่ า เอาวิธีการเก่าๆมาแก้ไขปัญหา คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ด้วยกันตลอดระยะเวลา อย่ า มัวแต่พร่ำเพ้อ อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้บางทีอาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากยิ่งกว่าเดิม

แนวทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ต้องเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นๆมิได้สนใจคุณอย่างเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

ด้วยเหตุว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จำเป็นต้องเ ดินเช่นเดียวกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนกระทั่ง

ปลายทาง อย่ า ให้ผู้ใดกันคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งสิ้นใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ เกิดขึ้นจากการเกลียดที่จะอยู่เพียงลำพัง
อยู่คนเดียว
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/